1e werkweek

10-7:
Zo, de eerste werkweek zit erop! Er is veel werk verzet deze week! De hygiënisten hebben het overmatige gebruik van isolatiemiddelen (PPE) aangepakt. Aanstaande maandag gaat het nieuwe protocol in, waarbij er in plaats van Ebola isolatie (ja echt) teruggegaan wordt naar COVID-isolatie. Dit scheelt enorm veel materiaal (geen 3-dubbele handschoen, maanpakken en dubbele mondmaskers meer) en dan wordt er ook gestaakt met het afsproeien van medewerkers met hoog gedoseerde chlooroplossing (niet echt gezond!!). Net als wij in NL hadden, hebben de medewerkers hier ook vrees voor afschaling van de maatregelen. We zullen voorop gaan om te laten zien dat het afgeschaald ook echt veilig is.

Op de intensive care stonden de verpleegkundigen 6 uur achter elkaar in de isolatie, zonder pauze / eten / drinken. Dit wordt gelukkig ook veranderd. Het is geboren vanuit schaarste, maar met (voorlopig) voldoende voorraad PPE kan dit gelukkig ook afgeschaald worden naar max 3 uur. Dit is voor iedereen beter...

Op de verpleegafdeling hebben Denise en ik stappen gemaakt in het structureren van de visite, onderwijs voorbereiden en scholen van de medewerkers. Zoals wij ook hadden, zitten er dokters vanuit verschillende disciplines (oogheelkunde, gynaecologie, interne geneeskunde, cardiologie) op de afdeling. Dit zorgt ervoor dat er weinig ervaring is met patiënten die zo ziek kunnen zijn als bij COVID. We lopen mee met de visite en leren de dokters waar ze op moeten letten.

Aankomende week ga ik naar Nickerie! Gelukkig zijn er nog weinig besmettingen. We gaan ook daar het personeel scholen (en angsten proberen weg te nemen). Ik ben blij dat ik iedereen daar weer even kan ontmoeten, al zal ik er maar een paar dagen zijn.

Ontspanning moet er ook wezen: heerlijk zwemmen in Torarica zwembad, eten in lekkere restaurantjes, wandelen (met de auto), de nieuwe ploeg van welkom heten (vandaag geland), de eerste vertrekkende alweer uitzwaaien en morgen rondje door de stad lopen. Hopelijk krijgen we geen enorme tropische regenbui over ons heen, want jemig wat kan het hier stortregenen. Wanica staat ongeveer in een weiland en geloof me: een onweersbui recht boven je hoofd is niet echt een pretje! De terugweg ook niet na zulke hevige buiten. Gelukkig hebben we die dikke auto, dus kunnen we goed door de kuilen en ondergelopen straten rijden :-)

Hopelijk blijven de besmettingen onder controle en beperkt tot hotspots in de goudmijnen, binnenland (Braziliaanse grens) en zet het niet door in de stad... De tijd zal het leren...